Işıklar Hiç Gitmesin

Bazen çok zeki olduğunu düşünürsün ya hani ama aslında öyle değilsindir ve çok şaşırırsın, bazen de o kadar aptal olduğunu düşünürsün ki aslında bunu düşünürken bile o kadar zekisindir ki aptallığı bir ego törpüsü yaparsın.

Bazen o kadar güçlüsündür ki kanından canından olan anan, baban kardeşin ölür gider, bir tek anıları kalır zamana köle hayat işte dersin düştükçe kalkarsın yaraların kabuk kabuk üstüne… Bazen de o kadar güçsüzsündür ki bir müzik dokunsa kulağına yıkılırsın, bir yağmur damlasa tenine ıslanırsın, bir anı islense fikrine kararırsın. Sırf seni terk etti diye sevdiğin altı milyardan insandan sadece biri olsa da yaşamak bile istemezsin.

Bazen her otobüs durağı, her tren istasyonu seni, her göçmen kuş, hatta her nereye gittiği bilinmeyen yollar adını sayıklar, gitmelisin buralardan buradaki kendinden diye de duymazdan gelirsin kalırsın ya da ertelersin… Bazen de elinden geleni yapsan da bir kişilik yer bulamazsın yollarda daraldıkça daralır yollar,  doldukça dolar otobüsler,  trenler sen kalırsın aklın düşer yollara.

Bazen öyle bakar ki gözlerine içine aktığını hissedersin göz bebeklerinde kendini görürsün, öyle dokunur tenine öyle sarılır ki kolları dünyanın en güvenli yeri olur, öyle öper ki dudakları sızarsın dünyadan… Bazen de hiçbir şey olmamış gibi çekip gitme vaktidir. Yalnızlığa bırakır seni kahretsin o kadar iyi anlaşırsın ki yalnızlıkla tam ortasındasındır, yalnızlığı sevmeye başladığın andır…

Bazen ışıklar gidince yapacak bir şey olmadığı düşünürsün öfkeyle yapay dünyanı karartanlara çemkirirsin o da yetmezmiş gibi oturur beklersin yapay dünyanın aydınlatılmasını saatlerce. Bazen de ışıklar gidince aydınlanır dünyan, yapacak o kadar çok şeyin olduğunu fark edersin ki İstemeden aklına gelmeyen şeyler, kendinden sakladığın şeyleri hatırlarsın. Telaşla bir mum ışığı ararsın karanlıkta.Bir mum bulup tekrar yazana kadar... Görüşmek üzere