Yalnızlık Çalışıyorum

Kavramlar sahi bu kadar ikiyüzlümüydü,

Yoksa istediğimiz gibi yorumlayışımız mıydı, ?

Onları dalından koparıp birer karmaşa haline getiren.

Olumsuzluklar mıydı onların dokusunu parçalayan?

Doğrusu bilmiyorum.

Ama fark ettiğim şey kabullenemediğimiz

Ya da bizi haksız kılan gerçekleri kendimize göre uyduruşumuzdu.

Maskeler kirli,

Maskeler utanç verici,

Utanç ise gerçeklerden rahatsız olunduğu için doğar suçlu vicdanlarda.

Ya maskelerin altındaki sahte yüzler?

Neden maskeler düştüğünde eskisinden daha fazla utanırlar.

Meteoroloji hava açık, günlük güneşlik diyor.

İnsanlar inatla,

Yarattıkları karmaşayı sis bulutunu seviyor,

Sis bulutları dağılınca kaçıp gidiyorlar.

Arkalarından bakıveriyorsun günlerce,

Görebilirim belki diye o kadar uzaklaşmış ki

Elinde inandıklarına sapladığı…

Ve hatırlayamadığın bakışları,

Dudakları büzük bir iz bile bırakmadan kaybolmuş bile…
Sislerin içinden yeni çıkansa anlamaya çalışıyor her zamanki gibi,
Ne demekti sevgi,

Neden o sislerin oluşmasına izin verdi?

Azaldı biraz daha umutlar,

Güvense çoktan kayboldu.

Hangi sevgilere inanmalı artık?

Sahi sevgiler bu kadar çok muydu?

Yalnızlık çalışıyorsun gecelerce.

Sevgiye ihtiyacın olmasın diye.

İlk fırsatta satıyor seni yalnızlık

Bir çift göze kurban ediyor ya da bir gülücüğe…

Sahi bu kadar ikiyüzlü müydü yalnızlık?

Düşünmekten sevmeye zaman bulamıyorum.

Sevmekten düşünmeye…

Zaman bu kargaşaya hızla eşlik ediyor,

Hızlı diyorum,

Yalnızken vakit geçmiyor…

El ele vermişler yani yüreğimdeki hislere inat.

Harabelere değer versem de fazla sürmüyor görünüşte üzüntüm,

Büyük yaraların sahibi özüm,

Kafamın içinde yaşayan çocuğa acıyorum.

Onu da yazarak susturuyorum.

Her gelen bir iz bırakıp gidiyor,

Bazısı derin yüzemiyorum,

Bazısına da sığamıyorum.

Bazısını unutmak için sarıyorum,

İç kanamalar başlalıyor…

Anıları tazeleyen bir şarkının dilinde…

Sahi şarkılar bu kadar ikiyüzlümüydü?