Bu Adam

Silik bir gölgem var çok silik,

Bu gece Ankara’da Sokak lambaları topuklarımdan yakalıyor gölgeleri,

Oysaki aksak bir yolculuktan yeni döndüm.

Eskiden koynuna düştüğüm anılar ellerimi okşuyor.

Namussuz bir titreme sarıyor bacaklarımı…

Yüz ölçümü hatırlamakta zorlandığım anıların gözlerini kaybettim.

Renk biriktiriyorum.

Beyaz bir kâğıda çizerek Güneş’İ, Ay’ı,

İçten sarmalı bir sigara yakmak üzereyim,

Tiryakisi olduğum dudaklarına.

Adını fısıldadıktan sonra dudaklarına yapışan,

Kısa mesafede kasıklarına enjekte bir aşk fısıldayan,

Uzun mesafede acısını ilk tanıştığı Nijeryalı bir kadından çıkaran,

On beşinde masum bir tazeyle öpüşen,

Kötüye giden üçlü muhabbetlerden hep kaçan,

Praglı bir fahişeye sarılan aynı adamdı…

Bu adam hep aynıydı.

Bazen pis bir kokuydu, bazen de yalnızken aklına gelen ilk kokuydu.

Bu adam dünyayı kurtarmak için kendinden,

Bu adam hayal kurabilmek için insanlardan nefret etti.

Sizler eski anı olurken kokularınızdan bir ısırık alıp,

İç çekti.

Ahlakın kaygan boşluğunda,

Hiç bağırmadan, deformasyon kaygınızdan yüzünüze yansıyan

Suç unsurları gibi bir bir saydım hepinizi.

Kendi mi de.

Aşk densiz bir güzelin dizlerini okşarken de

Acımasız bir terk edilişi saklarken de,

Bütün mantık iplerini kemiren aklımıza benzer.

Bu adam aklının iplerini kemirirken de,

Gitmeden önce son şiiri yazarken de,

Mutlu!